XVII NIEDZIELA ZWYKŁA (A)

Jezus idzie od wioski do wioski wokół Jeziora Galilejskiego, aby głosić dobrą nowinę. Treścią Jego ewangelii jest królestwo Boże (lub królestwo niebieskie). Nie jest łatwo przekazać treść tak nową i obcą dla tego świata, dlatego Mistrz mówi w przypowieściach, które wychodząc od znanych, prostych i codziennych rzeczy, odnoszą się do wyższej rzeczywistości. Tak więc w swoim nauczaniu Jezus często zaczyna od stwierdzenia: „Królestwo niebieskie podobne jest do…”, jak czytamy w Ewangelii Mateusza 13,44: «Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę».

Ten werset jest sercem dobrej nowiny, esencją królestwa niebieskiego. Mówi o skarbie, skarbie o wielkiej wartości, ukrytym pod ziemią. Niespodziewanie znajduje go pewien człowiek – prawdopodobnie dzierżawca tej roli. W czasach wojny nierzadko zdarzało się, że skarby były ukrywane. Ów człowiek ukrywa go ponownie, aby nie ujawnić swojego odkrycia, po czym idzie, nie stoi w miejscu; biegnie z radością, aby sprzedać cały swój dobytek i kupić to pole.

Skarbem jest Jezus; kto Go spotyka, przepełnia go radość, do tego stopnia, że spontanicznie, bez przymusu, idzie i sprzedaje to, co posiada, daje! Jak Paweł z Tarsu, który napisze do Filipian: „Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci [dosłownie: odchody], bylebym pozyskał Chrystusa” (Flp 3,8).

Często jednak, kiedy ewangelizujemy, robimy coś przeciwnego: prosimy o „sprzedanie wszystkiego”, zanim spotka się skarb życia: Jezusa! Ewangelizacja z „musisz” nie jest skuteczna; zacznijmy raczej od pilnej potrzeby spotkania Chrystusa, który wcielił się dla wszystkich ludzi, abyśmy mogli doświadczyć pierwszych owoców raju już na tej ziemi. Kiedy już raz odkryjemy Jego obecność i zakosztujemy Jego dobroci, spontanicznie pospieszymy sprzedać całą resztę – która w porównaniu z tym jest bezwartościowa – i ogłaszać zbawienie!

O. Giuseppe