XXVI Niedziela zwykła (B)

W spokoju Jeziora Galilejskiego, którego ciszę przerywa jedynie plusk wody, możemy wyobrazić sobie majestatyczną i pełną autorytetu obecność Jezusa, wędrującego i przechodzącego przez wioski wokół jeziora. Jego przejście nie pozostaje niezauważone, dokonuje On rzeczy, których nigdy nie dokonano, przebacza grzechy tak, jak może to uczynić tylko Bóg, głosi słowa, które przed Nim były niewyobrażalne. Dobra Nowina głoszona przez Mistrza zawiera kilka przyprawiających o dreszcze napomnień. Jedno z nich znajduje się w wersecie, który dziś rozważamy. „Skandal” oznacza „potknięcie”, „przeszkodę”; chodzi więc o przeszkodę blokującą konkretną drogę, przeszkodę, która dezorientuje, nie pozwala iść naprzód lub powoduje upadek. W tym przypadku oznacza to zboczenie z prostej ścieżki wiary i zaufania Bogu. W Księdze Rodzaju mamy wyraźny przykład, kiedy do Ewy podchodzi „skandalista”: diabeł. Grzech zawsze wywołuje skandal, mniejszy lub większy, ponieważ nie daje świadectwa właściwego dla życia w wierze.

To, co Jezus mówi do nas dzisiaj, skłania nas do refleksji nad odpowiedzialnością i przykładem, jaki dajemy innym, zwłaszcza maluczkim, młodym, tym, którzy niedawno weszli na drogę nawrócenia.

Jesteśmy zanurzeni w mentalności, która łatwo przeinacza, interpretuje, rozwadnia, manipuluje lub odrzuca przesłanie Jezusa. Jest zbyt wielu chrześcijan, którzy są nimi tylko w słownych deklaracjach, a w czynach przyjmują mentalność świata, w którym różne fakty, takie jak rozwód czy aborcja, są uznawane za „prawie normalne”, a nawet postrzegane jako postęp i emancypacja ludzkości. Właśnie wtedy słowa Jezusa stają się skandaliczne dla mentalności tego świata.

Czytając Słowo Pana i modląc się nim, przyswajamy sobie mentalność Boga i Jego Królestwa. Duch Święty jest Jedynym, który może i chce zapisać Prawo Miłości w naszych sercach i daje nam siłę, by wprowadzać je w życie dzień po dniu!

o. Giuseppe