V Niedziela zwykła (C)

Jest to słynny epizod „duc in altum” z udziałem Jezusa i Szymona Piotra. Piotr przez całą noc bezskutecznie łowił ryby ze swoimi ludźmi. Podczas gdy płukał sieci na brzegu jeziora, widzi Jezusa otoczonego przez tłum, tego Jezusa, który jakiś czas wcześniej wszedł do jego domu w Kafarnaum i uzdrowił jego teściową. Nie zwracając na to uwagi, Piotr kontynuował swoją pracę, nie ukrywając rozczarowania z powodu braku powodzenia w łowieniu ryb. Jezus, aby móc „wygodnie” nauczać, wchodzi do łodzi Piotra, siada i prosi go, żeby nieco odbił od brzegu. Nie wiemy, czego Jezus nauczał w tym przemówieniu, być może było to kazanie motywacyjne mające na celu wzbudzenie zaufania do Boga i do samego Mistrza; a ponieważ za słowami muszą iść czyny, Jezus kończy nauczanie, rzucając Szymonowi wyzwanie: wypłyń i zarzućcie. Są to dwa imperatywy, ale jeden jest w liczbie pojedynczej skierowany do przywódcy, a drugi w liczbie mnogiej skierowany do innych rybaków. Jest to osobiste wyzwanie dla Piotra, który nie może nikogo oddelegować, decyzja należy do niego i to od niej zależeć będzie rezultat. Odpowiedź Szymona jest charakterystyczna i zawiera przeciwstawny spójnik, który robi ogromną różnicę: to prawda, polecenie Jezusa wydaje się absurdalne i bezsensowne, ALE…
Jest to sprzeczne ze wszystkimi zasadami łowienia ryb, ALE…
Jezus jest synem cieśli, nie zna się na rybach, ALE… „…ale na Twoje słowo zarzucę sieci”.
To ALE jest owocem motywacji, którą dał Jezus: zaufaj!
Sukces naszej działalności nie zależy tak bardzo od okoliczności, lecz od obecności Jezusa w naszej łodzi (rodzinie, pracy, posłudze…), od słuchania Jego Słowa; krótko mówiąc, od robienia tego samego, ale w jedności z Tym, który czyni różnicę: z Jezusem.
I będziemy świadkami cudu!

O. Giuseppe