XXVIII NIEDZIELA ZWYKŁA (A)

Takie jest przeznaczenie historii: uczta weselna. Król, czyli Ojciec, na przestrzeni dziejów przygotowuje wesele swojego Syna, Jezusa Chrystusa.

Wszystko, czym jesteśmy i co robimy, jest częścią tej wspaniałej perspektywy, ale łatwo jest oderwać się od tej eschatologicznej wizji, ponieważ jesteśmy pochłonięci teraźniejszością i nie kontemplujemy tej rzeczywistości, która jest radosna, motywująca i przynosi nadzieję. Jezus, Jednorodzony Syn Ojca, przyszedł jako Mesjasz Izraela i objawił swoje zbawienie, oddając całego siebie; ale obiecał także swój powrót jako OBLUBIENIEC.

Okres pomiędzy pierwszym a drugim przyjściem to czas Kościoła, czyli ludzi zbawionych pielgrzymujących po tej ziemi w kierunku celu: zaślubin Baranka.

Przypowieść jest kontynuowana: król dwukrotnie wysyła swoje sługi, aby zwołali zaproszonych; pomimo perspektywy bogatej i zachęcającej uczty, większość z nich wydaje się nie być zainteresowana, ponieważ są pochłonięci własnymi sprawami. Rutyna życia powoduje pewnego rodzaju narkozę, działa jak środek znieczulający i odwraca nasz wzrok od ostatecznego celu. Nierzadko słuchamy słowa Bożego, ale pozostaje ono bez echa…. Co więcej, atmosfera obojętności, w której jesteśmy zanurzeni, gasi entuzjazm i zachwyt.

Inna część zaproszonych reaguje arogancją, znieważa sługi króla i ich zabija: jest tu nie tylko obojętność i brak zainteresowania, ale także niechęć, a nawet przemoc wobec Dobrej Nowiny, zaproszenia na wesele.

W końcu król ponownie wysyła sługi, aby zaprosili wszystkich bez wyjątku, tak że sala weselna wypełnia się biesiadnikami: Kościół jest otwarty dla wszystkich. Jednak nie wystarczy być zaproszonym, trzeba też być wybranym, to znaczy przyjąć powołanie, wprowadzając w życie Słowo Boże, pozbywając się starego człowieka z jego złymi pragnieniami i przyoblekając się w Pana Jezusa Chrystusa!

Dajmy się wciągnąć w rzeczywistość naszego przeznaczenia – zaślubiny Baranka i z Barankiem – aby żyć i służyć z większym entuzjazmem i zapałem!

O. Giuseppe