III NIEDZIELA ZWYKŁA (B)

Wraz z odejściem Jana Chrzciciela Jezus rozpoczyna swoją publiczną działalność: głoszenie «Dobrej Nowiny», która przynosi radość. Jest to dobra nowina od Boga, o Bogu, której autorem jest Bóg. Krótko mówiąc, nie jest to nowina z tego świata, od ludzi, ani przez ludzi stworzona: pochodzi z Wysoka! Właśnie jest ustanawiana nowa mentalność, mentalność królestwa Bożego, która okaże się przeciwna do mentalności tego świata. To dobra nowina dla każdego człowieka i dla całej ludzkości. A zaczyna się tak :

Czas (kairos, nie czas chronologiczny, ale jakościowo inny moment, okazja) się wypełnił, dosłownie „jest wypełniony”. Czasownik ten występuje u Marka tutaj i tuż przed męką, kiedy Jezus zostaje aresztowany i mówi: „Codziennie nauczałem u was w świątyni a nie pojmaliście Mnie. Ale Pisma muszą się wypełnić” (14,49); a królestwo Boże jest blisko, u bram.

Nawracajcie się: imperatyw czasu teraźniejszego oznaczający ciągłe działanie w czasie, a nie czynność jednorazową. Oryginalny grecki czasownik to metanoèite, który etymologicznie nawiązuje do zmiany umysłu, myślenia, do zmiany perspektywy, w połączeniu ze znaczeniem skruchy. Jest to wezwanie do tego, byśmy pozwolili się zaskoczyć: nie musimy już myśleć o tym, jak dotrzeć do Boga, ponieważ to On przychodzi do nas. Pozostaje nam podjąć wysiłek, aby być bardziej autentycznymi: uznać, że bez Niego nasze uczynki są martwe, a grzech nie daje nam radości ani satysfakcji (być może na krótką metę trochę nas zwodzi…). Nadszedł czas, aby oddać naszą nędzę w ręce Pana. Przez całe nasze życie znajdujemy się w czasie miłosierdzia!

… i wierzcie: to także jest imperatyw czasu teraźniejszego: nieustannie wierzcie… wiara, która jest zaufaniem Dobrej Nowinie i Temu, który ją głosi, który sam jest Ewangelią.

Przyjmijmy więc zaproszenie Jezusa, aby odnowić nasze zaufanie do Niego i do Jego Słowa!

O. Giuseppe